Inspirerende relaties
In het theater spelen we niet alleen voor onszelf. Daar zijn onze medespelers, de toeschouwers, de mensen voor het geluid, licht, kaartjes, schoonmaak, vertier, en de regisseur en de auteur om er een paar te noemen. Hoe staan we in relatie met hen? Zien we hen en hun relaties tot ons? Wat betekent dat voor mij?
Ook hier een proces van betekenisgeving. Hoe wij naar hen kijken is medebepalend voor onze reacties. Staan wij boven hen dan vinden we al gauw dat zij ons moeten dienen, zij moeten dan veranderen, zich aanpassen aan onze inzichten en wensen. Staan wij onder hen, dan worden we al gauw afhankelijk van hun meningen en gedragingen. Zeer waarschijnlijk ondernemen we minder initiatieven of juist veel om een goede indruk te wekken. Zien we hen op een gelijkwaardig niveau? Dan is de dans een prikkelende mogelijkheid.
Maar uiteindelijk is de rol die ik speel en de relaties die ik zie van grote betekenis voor mijzelf. Meer voor mijzelf dan voor een ander. De beelden die ik opvang en ervaar zijn spiegels voor het innerlijke theater. Als ik balans in mijzelf ervaar kan ik mijn rol oprecht spelen in het theater en mij bewust zijn van het masker dat ik draag. En daar kan ik mee experimenteren. Maar ben ik mij niet bewust van dit masker, dan zouden er weleens onverwachte uitspraken worden gedaan die niet gewenst waren in het script dat ik wil volgen.
Innerlijk in balans, zijn mijn innerlijke stemmen een bron van inspiratie om te leven en te werken, om te spelen, te experimenteren. En dan mag ik af en toe ook uit balans zijn, want ik weet weer het evenwicht te creëren dat me helpt te zijn wie ik in wezen ben.
De relaties die ik zie worden meer dan ik-versus-de ander. De relatie spiegelt het veld.